skręt

nie mogę, nadal nie mogę

jest mi niedobrze, wyrzygałabym się, ale nie mam czym

jeżeli dziś mi się przyśni, to przysięgam, znajdę i zajebię

poczekam jeszcze dwa tygodnie. poczekam trzy, cztery. wtedy zobaczę. tylko jeżeli na horyzoncie pojawi się wielkie rozczarowanie, zamiast wielkiej radości, to chyba na dobre sobie odpuszczę jakiekolwiek zaangażowanie w cokolwiek. nawet nie wiem na co się zanosi.

po co ja to piszę?

aha, bo nie mam komu powiedzieć. wszystko jasne.

no. to pozdro, a ja idę rzygać światem.

cześć, jestem sama!

teraz, dzisiaj, od tygodnia, miesiąca, kilku. i wcale nie chodzi o to, że nie mam "znajomych". to jest tzw. "samotność wśród tłumu", wiem coś o tym, bo czytałam w bibliografii przedmiotu. haha, nawet temat prezentacji mam o samotności. więc odczuwam samotność będąc wśród ludzi - przyjaciół, rodziny. kota. leży koło mnie i śpi, jest miły, ale nie wpływa pozytywnie na moje poczucie odizolowania. ale i tak go kocham, właśnie sobie ziewnął i się myje. nieważne. panda-franciszek nie pomaga również, ma niby być ze mną cały czas, kiedy on nie może, ale to tak nie działa. choćby nie wiem ilu ludzie kręciło się dookoła mnie, to ja i tak czuję się wyalienowana. nie wiem czemu, ale czuję się jakaś "inna" od reszty i nie obchodzi mnie to, że to brzmi, jakbym uważała się lepsza od was, bo tak nie jest. po prostu jakaś taka inna, dziwna, niepasująca. nie mogąca znaleźć swojego miejsca. a może wszystko to sobie niepotrzebnie wymyśliłam, nie wiem, ale czuję się już tak od dłuższego czasu. o p u s z c z o n a .